Merhaba güzel insan diye başlayan bir e-posta gördüm geçen gün. Tuhaf bir başlangıç gibi geldi, girdim okumaya başladım. Normalde bütün e-postalarımı sırayla okurum ancak bu defa farklı oldu. Neler geldiğini kontrol ederken bu e-posta bir anda tebessüm eden bir bayan gibi dikkatimi çekti ve güzel insan cümlesinin verdiği heyecanla okumaya başladım.
37 yaşında bir bayan tarafından yazılmış bir e-postaydı. Uzunca bir şeyler anlatması ilk sıralar gözümü korkutsa da sonuna kadar okudum. Tamamını buraya aktarmak isterdim ancak bazı mahrem konulardan dolayı o kişinin ismini belirtmeyecek olsam da yazmak istemedim.
Hayatındaki olumsuzluklardan başlamış anlatmaya ve o kadar yorulmuş ki yaklaşık üç yıldır köşesine çekilmiş. Yalnız bir şekilde yaşıyormuş. Evlenmek için birkaç defa karar kılmış bazı insanlarda ancak hiçbirine bir ömür feda etmenin doğru olmadığını ve hak eden bir insanla karşılaşmadığını düşünerek vazgeçmiş evlilikten. Yalnız yaşamak daha cazip gelmiş…
Devam etmiş sonra “şimdiye kadar kısmen de olsa beni anlatan yazılar okudum ama sen farklısın” gibisinden bir cümle okurken acaba Bir Yudum Aşk kitabımı mı okumuş diye düşündüm bir an. Sonra İnstagram’da ki yazılarımın çok güzel olduğunu ve mutlaka kitap haline getirmem için gayet kibar bir öneri sunmuş. Ve böyle bir kitap çıkarsa mutlaka okumak istediğini de eklemiş.
Yazdığım kısa yazılarda (malum İnstagram’da fazla uzun yazabilme şansınız yok) bile kendini gören insanların olması gerçekten çok mutlu etti beni.
Belki de gerçek mutluluğumun sebebi, benimle aynı duyguları yaşayan insanlarla karşılaşmaktı… Bu bir kenara; insanın böyle şeylerle de mutlu olabildiğini bir kez anlamış oldum…
“İçinde kendinizi bulduğunuz her cümle sizin olsun…”